No eß et widder Winter woode,
un widder kütt dä Daag eraan,
an däm die Lieb sich darf verrode,
die jedes Minschenhätz soll hann:
Die Lieb, die uns vör lange Johre
der Herrgodd op de Ad gebraaht,
die en -nem Stall uns woot geboore
un uns der Himmel opgemaaht.

Dat eß die Lieb, die well beglöcke,
die nit ehsch frög: Woherr? Wohin?
Wann an et Hätz se well die dröcke,
die ärm un krank un einsam sin;
die Lieb, die gän un stell deit gevve,
bei där de linke Hand nit weiß,
wat grad de räächte hät gedrevve,
un doch määht möde Augen heiß.

„Wat ehr enem andere Gods erwesse,
dat hat ehr alles meer gedonn!“
Su ka’mer en der Bibel lesse
un wat do steiht, dat bliev bestonn.
Op Chreßdaag solls do doran denke –
de Welt eß groß un groß et Leid
un solls dem Herrgodd, düchtig schenke,
hä luhnt et en der Iwigkeit!